بنیادی ترین ویژگی اختلال شخصیت اسکیزوئید عبارت است از دوری گزیدن از روابط اجتماعی . این افراد در ارتباط با دیگران قادر به ابراز عواطف عادی نیستند و اصولا دامنه عواطف آنان محدود است . این ویژگی از ابتدای جوانی و در زمینه های گوناگون زندگی آنان ، چه در محیط خانه و چه در تحصیل ، چه در کار و چه در زناشویی قابل ملاحظه است .

این افراد اشتیاقی برای برقراری دوستی و صمیمیت با دیگران ندارند . از رابطه با مردمان پرهیز می کنند و بر خلاف اکثر انسان ها که از تعلق به خانواده یا گروه های اجتماعی دیگر لذت می برند ، از این تعلقات رضایت خاطر ندارند . آنها کار شبانه را به کار روزانه ترجیح می دهند ، زیرا به این ترتیب مجبور نیستند با عده زیادی سر و کار داشته باشند . دوستان نزدیک یا افراد مورد اطمینان ندارند . این افراد در نخستین دیدارها معذب و ناراحت به نظر می رسند و از تماس چشمی دوری می کنند . در ابراز خشم خود حتی در واکنش به تحریک مستقیم مشکل دارند که در نتیجه این تاثیر را پدید می آورد که آنان فاقد هیجان هستند .

_ دوره کودکی یا نوجوانی مبتلایان به اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است با انزوا ، روابط کم با همسالان و دستاوردهای پایین تر از انتظار در مدرسه مشخص شود . این کودکان یا نوجوانان به علت تفاوت با دیگران مورد اذیت و آزار همسالانشان قرار می گیرند که طبعا بر انزواطلبی آنان می افزاید .

رابطه ژنتیک بین این اختلال با اسکیزوفرنیا و اختلال شخصیت اسکیزوتایپال ذکر شده است . مبتلایان به اختلال شخصیت اسکیزوئید می توانند بیماران خوبی برای درمان به شیوه روان درمانی باشند . تمایل آنان به درون گری با انتظارات روان درمانگر سازگار است . با برقراری اعتماد نسبت به پزشک ، ممکن است به تدریج و با هراس فراوان ، خیال پردازی ها ، دوستان تصوری و ترس از وابستگی ، حتی درباره ارتباط با درمانگر فرد را آشکار کنند . درمان دارویی با مقادیر جزیی از داروهای ضد روان پریشی ، ضدافسردگی و محرک های روانی در برخی بیماران موثر بوده است .